Εδώ και 4 σχολικά έτη, τα απογεύματα της Κυριακής από τις 4 μέχρι τις 8 αποκτούν για όλους μας και νόημα και περιεχόμενο και χαρά. Από τη μεριά μας οι δάσκαλοι μεταγγίζουμε αργά αλλά σταθερά την ελληνική γλώσσα σαν ιαματικό φάρμακο που θα βοηθήσει τους μαθητές μας να επικοινωνήσουν προφορικά και γραπτά για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της πολύπλοκης, σύνθετης προσπάθειας για επιβίωση και αφομοίωση στην ελληνική πραγματικότητα, απολαμβάνοντας με τη σειρά μας το αντίδωρο της επαφής, της γνωριμίας με το άλλο, το διαφορετικό, το πληθυντικό σύμπαν που υπάρχει γύρω μας και μπορεί να μας χωρέσει όλους. Η αμφίδρομη μαθητεία, αυτή η δική μας ιδιοτέλεια, το απλό δώσε γλώσσα πάρε γνωριμία – φιλία, μας κάνει όλους πλατύτερους και σοφότερους. Δίνουμε τα γράμματα, την αλφαβήτα μας, λέξεις, γραφή και ανάγνωση και παίρνουμε πίσω τους εαυτούς μας. Πλουσιότερους. Μαθαίνουμε τον εαυτό μας λοιπόν, την χωρητικότητα του σε εμπειρία, σε ανταλλαγή, σε ευαισθησία, την ευρυχωρία του σε επικοινωνία. Η γλώσσα με τη δύναμη της μας ενώνει, μας διδάσκει ενώ τη διδάσκουμε και τη διαδίδουμε. Δεν φιλοδοξούμε να καλύψουμε το κενό εκπαίδευσης όλων των αλλόγλωσσων ενηλίκων που βρίσκουν καταφύγιο στη χώρα μας. Αυτό είναι και πρέπει να είναι μέλημα της πολιτείας και το διεκδικούμε με όλες μας τις δυνάμεις. Όμως δεν μπορούμε να σταυρώσουμε και τα χέρια – οι εφησυχασμένες συνειδήσεις κάποτε διαμαρτύρονται, φωνάζουν, ζητούν να δώσουν απάντηση στην παθητικότητα. Όταν καλλιεργείται στην κοινωνία η κυρίαρχη αντίληψη που μόνο μέτρο έχει την ισχύ και την επιτυχία, που ερμηνεύει τα πάντα με μοναδικά κριτήρια την αποτελεσματικότητα και την ανταγωνιστικότητα, οι δάσκαλοι και οι φίλοι μας – όλη η ομάδα των ανθρώπων που είναι μαζί μας – θέλουν να θυμίσουν και να φέρουν στο προσκήνιο άλλες κοινωνικές σταθερές ίσως δύσκολες και χειροποίητες όπως η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η προσφορά, το αίσθημα ευθύνης, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κοιτάζουμε γύρω μας. Δυστυχώς το δικαίωμα στη ζωή, την αξιοπρέπεια, τη μόρφωση δεν είναι ούτε αυτονόητο, ούτε προφανές , ούτε αυταπόδεικτο. Και όπως επισημαίνει ο ψυχοπαιδαγωγός Τζίμ Κάμινς: «Γιατί οι εκπαιδευτικοί να νοιάζονται για την ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα; Καταρχάς όλοι έχουμε το συμφέρον μας στο μέλλον της κοινωνίας, τόσο σε σχέση με την οικονομική της ευρωστία όσο και με την κοινωνική της συνοχή. Δεύτερον ως εκπαιδευτικοί έχουμε τη δύναμη να επιφέρουμε αλλαγές στη ζωή αυτών με τους οποίους ερχόμαστε σε αλληλεπίδραση». Γι’ αυτό, όσο μας είναι εφικτό, και σ’ αυτό σας θέλουμε μαζί μας, ξεπερνώντας το παραδοσιακό και μάλλον ακίνδυνο μοντέλο της «φιλάνθρωπης» δραστηριότητας, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στη ζωή και τη μόρφωση των μαθητών μεταναστών και μεταναστριών μας. Τη χρονιά που μας πέρασε βρεθήκαμε μαζί τους εκτός από τις σχολικές αίθουσες όπου χρειάστηκε, ενώνοντας τις φωνές μας για να ακουστούμε δυνατότερα. Σε μι κρίσιμη για τη χώρα μας χρονιά, κατεβήκαμε στους δρόμους, απαιτήσαμε δικαιοσύνη και ισότητα, βρεθήκαμε σε δικαστήρια και κρατητήρια, διαδηλώσαμε για τις αδικίες εις βάρος των μεταναστών, θυμώσαμε και συγκρουστήκαμε. Συγκεκριμένα, καταδικάσαμε με συνεχή ψηφίσματα την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί και την οποία από εδώ καταγγέλλουμε για άλλη μια φορά, στη Διεύθυνση Αλλοδαπών στη γνωστή Πέτρου Ράλλη. Αποκορύφωμα της βαρβαρότητας με την οποία μεταχειρίζονται τους μετανάστες που σχηματίζουν μέρα – νύχτα σαν σκιές ατελείωτες ουρές διεκδικώντας το πολύτιμο χαρτάκι της προτεραιότητας για την αίτηση ασύλου, αποτελούν ο θάνατος στις 29/10/08 του 24χρονου Πακιστανού Πακιστανού Μουτασίρ Μοχάμεντ Ασφράφ και στις 3/1/09 του Μπαγκλαντεσιανού Χουσείν Ζαχιντούλ Τζαχανγκίρ, καθώς και ο βαρύς τραυματισμός στις 28/11/08 του Πακιστανού Μαζεχάρ Ικμπάλ. Η προσπάθεια υποβολής αίτησης ασύλου έχει μετατραπεί σε απάνθρωπη διαδικασία, σε όργιο ρατσιστικής βίας και εξευτελισμού των αιτούντων άσυλο. Οι πρόσφυγες συνωστίζονται εκεί κατά χιλιάδες για να καταθέσουν τα δικαιολογητικά τους και η αστυνομία σ’ αυτές τις συνθήκες χρησιμοποιεί συστηματικά βία χτυπώντας αδιακρίτως για να απωθήσει το πλήθος, δημιουργώντας έτσι συνθήκες πανικού που οδηγούν στους τραυματισμούς και τους θανάτους. Συμμετείχαμε λοιπόν και εμείς σαν σχολείο μεταναστών με τους μαθητές μας στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο της 11/1/09 στην Ομόνοια, όπου και καταγγείλαμε όλη αυτή τη φρίκη μαζί με τις υπόλοιπες αντιρατσιστικές οργανώσεις και τα σχολεία μεταναστών της Αθήνας. Εκτός όμως από τις διαμαρτυρίες για τους θανάτους της Π. Ράλλη, βρεθήκαμε με αφορμή πάλι μαθητές μας, αρκετές φορές στο κρατητήριο αλλοδαπών του Πειραιά. Εκεί μετανάστες κρατούνται επί 3μηνο αφού έχουν συλληφθεί στην πλειονότητα τους επειδή δεν είχαν τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα, που με ευθύνη της δεν χορηγεί η πολιτεία. Οι συνθήκες κράτησης όπως διαπιστώσαμε είναι απαράδεκτες, όνειδος για μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, χωρίς δυνατότητα αυλισμού για τους κρατούμενους, γεγονός που πλήττει την σωματική και ψυχική τους υγεία. Σαν αποτέλεσμα των επισκέψεων μας στο κρατητήριο κατατέθηκε από τους βουλευτές του Σύριζα Παναγιώτη Λαφαζάνη και Περικλή Κοροβέση επερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων, όπου απαιτούμε όλοι την άμεση μεταφορά των κρατουμένων σε αξιοπρεπείς χώρους που θα πληρούν τους βασικούς κανόνες υγιεινής. Εκτός όμως από το διαδικαστικό αυτό μέρος της διαμαρτυρίας μας, το βαθιά ανθρώπινο και απερίγραπτα ποιητικό σημείο της παρουσίας μας στο κρατητήριο της οδού Ασκληπιού είναι η διδασκαλία της γλώσσας μας στους κρατουμένους. Κάθε Σάββατο την ώρα του επισκεπτηρίου από τις 4 μέχρι τις 6, συνάδελφος μας παραδίδει μαθήματα πίσω από τα κάγκελα, στην αρχή όρθιος και σιγά – σιγά σε μια καρέκλα. Οι μετανάστες – κρατούμενοι – μαθητές μάλιστα τόσο πολύ προχώρησαν στα μαθήματα, που με ανυπομονησία περιμένουν να συνεχίσουν μόλις αποφυλακιστούν. Μόνο με στίχους μπορώ να απαντήσω στο συνάδελφο μας που διδάσκει στη φυλακή.
Από τη συλλογή «Ουρανός χωρίς διαβατήριο» του Πέρση ποιητή και μεταφραστή του Γ. Ρίτσου στα Περσικά Φερεντήν Φαριάντ, μεταφέρω:
Φυλακισμένα ποιήματα χρόνια και χρόνια.
Οι λέξεις αιωρούνται σαν ανεκπλήρωτες επιθυμίες περιμένουν.
Επαναστάσεις, πόλεμοι, πραξικοπήματα και πάλι, και πάλι,
και πάλι κι ένας τυφλός ζητιάνος μ’ ένα κλουβί πουλιού στο χέρι
περνάει χτυπώντας το ραβδί του στο σκοτεινό δρόμο.
Ξένος του γαλάζιου, ξένος των νερών, στη γη πεσμένα 5 μήλα.
Πού να πάω; Κυρά πανάρχαιη Ελλάδα
κρύψε με κάτω από τη ποδιά σου.
Πικρή ξενιτιά, ούτε γράμμα, ούτε χτύπημα της πόρτας.
Τίποτα. Ένα σπουργίτι κάθισε στο παράθυρο μου
μ’ ένα στίχο της Σαπφώς στο ράμφος του.
Πατρίδα μου είναι ένας ουρανός χωρίς διαβατήριο, χωρίς πόλη.
Μπαίνω απ’ τον αέρα.
Κι εμείς στις άδοξες συνοικίες του Πειραιά ξέρουμε από προσφυγιά. Με ποίηση λοιπόν, με αγωνιστικότητα, με κέφι και ενθουσιασμό προχωρήσαμε όλη τη χρονιά. Τη διεθνή μέρα του μετανάστη στις 18/12/08 τη γιορτάσαμε στο Σύνταγμα παίρνοντας μέρος σε αντιρατσιστική συγκέντρωση εν μέσω δακρυγόνων και στον απόηχο των συγκλονιστικών γεγονότων διαμαρτυρίας κατά της κρατικής καταστολής που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του μικρού Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τις μέρες εκείνες του Δεκέμβρη ξεκίνησε, από κάποια γνωστά ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, μια επίθεση κατασυκοφάντησης των ευάλωτων πάντοτε μεταναστών κατά την οποία αυτοί παρουσιάστηκαν να λεηλατούν μαγαζιά αφού ορισμένοι άλλοι προηγουμένως είχαν σπάσει τις προθήκες. Μαζί με 44 μεταναστευτικές κοινότητες στην Ελλάδα δηλώσαμε στα μέσα πως οι μετανάστες έχουν δημόσια φωνή και αξιοπρέπεια, πως η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών και προσφύγων δεν είναι πλιατσικολόγοι, ούτε εγκληματίες αλλά ειρηνικοί άνθρωπο, εργάτες και εργάτριες, φοιτητές – μαθητές, μικρά παιδιά που θέλουν να ζήσουν μια ζωή ειρηνική με ίσα δικαιώματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Για όλα αυτά και με αφορμή τον εορτασμό της ημέρας των μεταναστών διοργανώσαμε στο κέντρο του Πειραιά στις 20 – 21/12/08 διήμερο γνωριμίας του πειραιώτικου λαού με το σχολείο μας, όπου μοιράσαμε την εφημερίδα και τα έντυπα μας, ενημερώσαμε για τις δραστηριότητες και τις ανάγκες μας και ζητήσαμε τη συμπαράσταση του κόσμου για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τη λειτουργία του σχολείου μας και την προώθηση συγχρόνως των αιτημάτων των μαθητών μας, ακόμα τραγουδήσαμε σε όλες τις γλώσσες και χορέψαμε στο δρόμο. Γιατί παράλληλα με τα μαθήματα και τις διεκδικήσεις, δενόμαστε μεταξύ μας, δημιουργούμε φιλίες, βλεπόμαστε και διασκεδάζουμε εκτός σχολείου, αλληλοεμπλουτιζόμαστε, πηγαίνουμε εκδρομές. Την περασμένη άνοιξη επισκεφθήκαμε και ξεναγηθήκαμε – και όλα αυτά με προσφορές φίλων – στην Επίδαυρο και τις Μυκήνες και τον Νοέμβριο γνωρίσαμε με ημερήσια εκδρομή το Σούνιο και τη γύρω περιοχή της Λαυρεωτικής. Ταξιδεύουμε, φίλοι και φίλες, δίπλα – δίπλα, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία, δόγματα, διδάσκοντας των ελληνικό πολιτισμό και διεκδικώντας. Στις δραστηριότητες που σας ανέφερα βοηθούν πολλοί απλοί άνθρωποι. Χρειαζόμαστε περισσότερη βοήθεια από τους γύρω Δήμους και την πολιτεία γενικότερα για να συνεχίσουμε. Πριν το μάθημα της γλώσσας, για παράδειγμα, με πρωτοβουλία φίλου αυτοκινητιστή, δημιουργήσαμε τμήμα εκμάθησης των σημάτων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, για να μπορέσουν οι μαθητές μας, όταν τα χαρτιά τους το επιτρέψουν, να αποκτήσουν άδεια οδήγησης. Χρειαζόμαστε γι’ αυτά υποδομή, βιβλία, υπολογιστές με προγράμματα. Μετά το μάθημα η δικηγόρος – φίλη του σχολείου μας κ. Βάνα Μελά, παρέχει συμβουλές νομικής φύσεως και όταν είναι αναγκαίο τρέχει πρώτη στα κρατητήρια και τις φυλακές για άμεση νομική βοήθεια. Χρειαζόμαστε και άλλους δικηγόρους να βοηθήσουν. Ακόμα στους χώρους του σχολείου συγκεντρώνουμε ρουχισμό που τον αποστέλλουμε στο κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Σάμου και όπου αλλού χρειάζονται. Έμπρακτα σε όλα αυτά μας βοηθούν οι διευθυντές των σχολείων του 14ου και 15ου Γυμνασίου Πειραιά κ. Αργίτη και κ. Αγγελόπουλος, που μας φιλοξενούν και οι αντίστοιχοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων, ο Δήμος Αγ. Ιωάννη Ρέντη, ο Δήμος Πειραιά που μετά από εισήγηση του αντιδημάρχου πολιτισμού κ.Βρόντου μας προσέφερε 500 ευρώ για το στέκι που στήσαμε και ένα ποσόν στη σχολική επιτροπή – περιμένουμε περισσότερα όμως…για να τα καταφέρουμε. Ποιοι άλλοι βοηθούν; Όσοι μπορούν και θέλουν να διδάξουν την Ελληνική γλώσσα γιατί πιστεύουν στη δύναμη της, όσοι με 10 ευρώ γίνονται μέλη του συλλόγου μας, όσοι προσφέρουν προσωπική εργασία ή υλική συμπαράσταση. Χρειαζόμαστε ανθρώπους να διδάξουν, οι 25 δεν φτάνουμε, αίθουσες – οι 16 που χρησιμοποιούμε δεν αρκούν για να χωρέσουν τον κόσμο που αδημονεί να επικοινωνήσει μαζί μας – χρειαζόμαστε βιβλία, γραφική ύλη, χρήματα να βγάλουμε την εφημερίδα μας, να πάμε στο θέατρο, να επισκεφθούμε μουσεία, να πάμε μια εκδρομή στη θάλασσα που οι μαθητές μας τόσο πολύ το επιθυμούν, κι αυτό επειδή η εμπειρία τους από τα γαλάζια μας νερά είναι μόνο τραυματική από τότε που με τις βάρκες των δουλεμπόρων προσπαθούσαν να φθάσουν ζωντανοί στα νησιά μας, τώρα θέλουν να δουν με ηρεμία, με γαλήνη ένα Ελληνικό νησί χωρίς πνιγμένους συντρόφους ανάμεσα τους. Βοηθήστε να πραγματοποιήσουμε αυτό το όνειρο. Δώστε μας ένα καράβι κύριοι – ζητήστε το από τους εφοπλιστές του Πειραιά – γιατί όπως μας είπε μια μαθήτρια από τη Σρι Λάνκα: «Εγώ καταλαβαίνω τη λέξη έρωτας στα ελληνικά γιατί και στη δική μου πατρίδα που είναι νησί φυσάει, όπως στα νησιά σας. Με τον άνεμο ερωτεύεσαι». Άφησα για το τέλος τη μεγάλη πληγή που μας άνοιξε το καυστικό οξύ που δολοφονικά έκαψε και καίει την μετανάστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η ασύλληπτη επίθεση εναντίον της στις 22/12/08 με βιτριόλι έδειξε με τον πιο φρικαλέο τρόπο πόσο ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η εργοδοτική εκμετάλλευση και τρομοκρατία δεν είναι έννοιες αφηρημένες αλλά θανάσιμα υπαρκτές στη ζωή μας. Η Κωνσταντίνα είναι γυναίκα, μητέρα, μετανάστρια από τη Βουλγαρία, ιστορικός στη χώρα της – νοικιασμένη καθαρίστρια του ΗΣΑΠ στη δική μας, συνδικαλίστρια γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού. Το έγκλημα της; Η συμμετοχή στη διοίκηση του μαχητικού σωματείου που διεκδικεί για Έλληνες και μετανάστες ανθρώπινους όρους εργασίας και αμοιβές, ενάντια στην εργοδοτική επισφάλεια, την επενοικίαση εργαζομένων με όρους σκλαβιάς από εργολάβους καθαριότητας. Ο γιος της Κωνσταντίνας, ο Εμμανουελ, είναι μαθητής της Ε’ Δημοτικού σε σχολείο των Πετραλώνων, με πρόβλημα υγείας που γι’ αυτό το λόγο η μητέρα του μεταξύ άλλων ήρθε στην Ελλάδα. Θα μπορούσε, εν δυνάμει, στα σχολεία που δουλεύουμε να ήταν μαθητής μας και να μας κοιτάζει στα μάτια. Τι θα του πούμε; Πρέπει να αντιδράσουμε. Με τη συμμετοχή μας σε όλες τις εκδηλώσεις που προγραμματίζονται. Με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας, οικονομικά και όπως αλλιώς μπορούμε. Πώς να σωπάσεις μπρος σε αυτή την κάθοδο στον Άδη για μια μητέρα στην εντατική, καμένη σε όλο της το σώμα, τυφλή και γι’ αυτό το αγόρι που περιμένει στο σπίτι; Εμείς, μέσα σε αυτή την συγκυρία, με τις κραυγές και των άλλων παιδιών της Παλαιστίνης στα αυτιά μας, με την επερχόμενη οικονομική κρίση που θα πλήξει εκτός από εμάς τους ίδιους διπλά τους μετανάστες, εφόσον μαζί με την ανεργία που τους απειλεί, θα εισπράξουν και τη δική μας δυσαρέσκεια για τις δουλείες που μας παίρνουν, καταθέτουμε ψήφισμα που θα σας μοιραστεί και θα διαβαστεί προς όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, διατυπώνοντας τα αιτήματα μας. Στο όνομα των μαθητών μας αλλά και στο όνομα της Κωνσταντίνας απαιτούμε ανθρώπινους όρους διαβίωσης και ίσα δικαιώματα στη ζωή και τη μόρφωση για τον ένα στους δέκα κατοίκους της χώρας μας που είναι μετανάστης. Τέλος, επειδή η Κωνσταντίνα Κούνεβα θα μπορούσε να είναι μια από τις μαθήτριες μας, την εγγράφουμε συμβολικά τώρα στους καταλόγους μας ενώπιον σας και θα την επισκεφθούμε για να της ανακοινώσουμε την εγγραφή της και τη διάθεση μας να συμβάλλουμε όπως και όσο μπορούμε για την αποκατάσταση της υγείας της και την αποκάλυψη των συνθηκών επίθεσης εναντίον της.
Όνομα: Κωνσταντίνα
Επίθετο: Κούνεβα
Χώρα Προέλευσης: Βουλγαρία
Ιδιότητα: Γυναίκα Μητέρα Μετανάστρια Συνδικαλίστρια Αγωνίστρια Μαθήτρια του Ανοικτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά
Ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να σας μεταφέρω τις αγωνίες τις δικές μας και των μαθητών μας, όπως το ζήτησαν.
Καλή χρονιά!
Κάτια Γαλοπούλου – Αγάπογλου
8/2/2009
Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά 
Σχολιάστε